1) Μήπως βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;
Μπορεί η έξοδος από τον Καιάδα της ελληνικής χρεοκοπίας να αποτελεί πολιτική λύση και όχι λογιστική, περνάει όμως από τον εξορθολογισμό του ελληνικού κράτους και κατά συνέπεια και της ελληνικής οικονομίας αφού, είναι το κράτος αυτό που καθορίζει το πλαίσιο του επιχειρείν.
Ευθύς εξ αρχής αυτής της κρίσης, είχαμε επισημάνει πως έξοδος από τη χρεοκοπία χωρίς διάλυση του κράτους «προτεκτοράτου» της διαφθοράς και της κομματοκρατίας των πελατών δεν υπάρχει.
Μοιραία η έξοδος περνά από την αναίρεση της μονιμότητας σε βάθος χρόνου και τις ευρείες απολύσεις στο δημόσιο των εργαζομένων κατ’ αρχάς στους οργανισμούς που θα κλείσουν.
Ευθύς εξ αρχής αυτής της κρίσης, είχαμε επισημάνει πως έξοδος από τη χρεοκοπία χωρίς διάλυση του κράτους «προτεκτοράτου» της διαφθοράς και της κομματοκρατίας των πελατών δεν υπάρχει.
Μοιραία η έξοδος περνά από την αναίρεση της μονιμότητας σε βάθος χρόνου και τις ευρείες απολύσεις στο δημόσιο των εργαζομένων κατ’ αρχάς στους οργανισμούς που θα κλείσουν.
Πέρυσι, κανείς δεν μίλαγε για απολύσεις στο δημόσιο αλλά για μετατάξεις. Φέτος φτάσαμε να μιλάμε πλέον για εφεδρεία ενός χρόνου και μετά απόλυση...
Χθες ανακοινώθηκε πως η αγορά των ταξί απελευθερώνεται πλήρως, ενώ οι αντιδράσεις των πρυτάνεων μάλλον επιβεβαιώνουν πως οι μεταρρυθμίσεις στην ανώτατη παιδεία μάλλον βρίσκονται σε καλό δρόμο...
Κατά συνέπεια βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Για να δούμε τη συνέχεια...
Αν μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο υπάρξουν και συγκεκριμένα σχέδια διάλυσης των εμποδίων που βάζει το δημόσιο στο επιχειρείν, θα μπορούμε να περιμένουμε να ξεκινήσει η μεγαλύτερη επιχείρηση ανταλλαγής «πληθυσμών» μετά την ολοκλήρωση της οριοθέτησης των ορίων του ελληνικού κράτους...
Μόνο που αυτή τη φορά η ανταλλαγή θα αφορά θέσεις εργασίας από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και από τομείς που άνθισαν με την ανάπτυξη με δανεικά του ιδιωτικού τομέα σε τομείς περισσότερο παραγωγικούς και εξωστρεφείς.
Είναι θετικό πως στην Ευρώπη αρχίζουν να μιλάνε πλέον για το σκέλος ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας όχι μετά, αλλά παράλληλα με την δημοσιονομική προσαρμογή.
Η αγανάκτηση είναι αργοπορημένη;
Βέβαια για πολλούς εργαζόμενους του δημόσιου τομέα οι αλλαγές αυτές ενδέχεται να είναι άδικες. Έχουν δίκιο να αγανακτούν, αλλά έπρεπε να είχαν ξεκινήσει να αγανακτούν πολλά χρόνια πριν είτε ατομικά, είτε μέσω των συνδικάτων όταν έβλεπαν πως λειτουργούσε το δημόσιο, ποιες υπηρεσίες προσέφερε, πως η διαφθορά και η αναξιοκρατία αποτελούσαν κυρίαρχα χαρακτηριστικά.
Θα έπρεπε να είχαν αντιδράσει πολύ νωρίτερα και οι απεργίες τους να μην περιορίζονται κυρίως σε μισθολογικές και ασφαλιστικές αυθαίρετες διεκδικήσεις που στο τέλος μεταφράζονταν σε μεγαλύτερους φόρους για τους υπόλοιπους και περισσότερο δανεισμό από το εξωτερικό.
Πριν ένα χρόνο λοιπόν, η εκτίμηση της στήλης για απολύσεις φαινόταν ακραία, ήταν όμως μια ρεαλιστική άποψη με βάση τα λογιστικά και πολιτικά δεδομένα που υπήρχαν.
Τα λογιστικά δεδομένα είναι πως δεν μπορεί να σταθεί κράτος σε λειτουργία με δαπάνες για μισθούς και συντάξεις κοντά στα 45 δισ. ευρώ και έσοδα περί τα 50 δισ. ευρώ.
Δεν θα έχουμε συντάξεις...
Ακόμη και αν πετύχει το μεσοπρόθεσμο και φέρει αυτές τις δαπάνες, όπως προβλέπει, κοντά στα 36 δισ. ευρώ, παραμένουν πολύ μεγάλες για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας.
Ας μην έχει η γενιά μας λοιπόν αυταπάτες για τις συντάξεις που την περιμένουν. Μπορεί οι περισσότεροι εξ ημών να πληρώνουμε πολύ υψηλές εισφορές, αλλά η κακή διαχείριση από τους κομματικούς εγκάθετους στα ταμεία και η χρεοκοπία του κράτους που νοούσε τα ταμεία ασφάλισης σαν πορτοφόλι του, μας έχουν αφήσει ακάλυπτους...
Χθες ανακοινώθηκε πως η αγορά των ταξί απελευθερώνεται πλήρως, ενώ οι αντιδράσεις των πρυτάνεων μάλλον επιβεβαιώνουν πως οι μεταρρυθμίσεις στην ανώτατη παιδεία μάλλον βρίσκονται σε καλό δρόμο...
Κατά συνέπεια βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Για να δούμε τη συνέχεια...
Αν μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο υπάρξουν και συγκεκριμένα σχέδια διάλυσης των εμποδίων που βάζει το δημόσιο στο επιχειρείν, θα μπορούμε να περιμένουμε να ξεκινήσει η μεγαλύτερη επιχείρηση ανταλλαγής «πληθυσμών» μετά την ολοκλήρωση της οριοθέτησης των ορίων του ελληνικού κράτους...
Μόνο που αυτή τη φορά η ανταλλαγή θα αφορά θέσεις εργασίας από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και από τομείς που άνθισαν με την ανάπτυξη με δανεικά του ιδιωτικού τομέα σε τομείς περισσότερο παραγωγικούς και εξωστρεφείς.
Είναι θετικό πως στην Ευρώπη αρχίζουν να μιλάνε πλέον για το σκέλος ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας όχι μετά, αλλά παράλληλα με την δημοσιονομική προσαρμογή.
Η αγανάκτηση είναι αργοπορημένη;
Βέβαια για πολλούς εργαζόμενους του δημόσιου τομέα οι αλλαγές αυτές ενδέχεται να είναι άδικες. Έχουν δίκιο να αγανακτούν, αλλά έπρεπε να είχαν ξεκινήσει να αγανακτούν πολλά χρόνια πριν είτε ατομικά, είτε μέσω των συνδικάτων όταν έβλεπαν πως λειτουργούσε το δημόσιο, ποιες υπηρεσίες προσέφερε, πως η διαφθορά και η αναξιοκρατία αποτελούσαν κυρίαρχα χαρακτηριστικά.
Θα έπρεπε να είχαν αντιδράσει πολύ νωρίτερα και οι απεργίες τους να μην περιορίζονται κυρίως σε μισθολογικές και ασφαλιστικές αυθαίρετες διεκδικήσεις που στο τέλος μεταφράζονταν σε μεγαλύτερους φόρους για τους υπόλοιπους και περισσότερο δανεισμό από το εξωτερικό.
Πριν ένα χρόνο λοιπόν, η εκτίμηση της στήλης για απολύσεις φαινόταν ακραία, ήταν όμως μια ρεαλιστική άποψη με βάση τα λογιστικά και πολιτικά δεδομένα που υπήρχαν.
Τα λογιστικά δεδομένα είναι πως δεν μπορεί να σταθεί κράτος σε λειτουργία με δαπάνες για μισθούς και συντάξεις κοντά στα 45 δισ. ευρώ και έσοδα περί τα 50 δισ. ευρώ.
Δεν θα έχουμε συντάξεις...
Ακόμη και αν πετύχει το μεσοπρόθεσμο και φέρει αυτές τις δαπάνες, όπως προβλέπει, κοντά στα 36 δισ. ευρώ, παραμένουν πολύ μεγάλες για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας.
Ας μην έχει η γενιά μας λοιπόν αυταπάτες για τις συντάξεις που την περιμένουν. Μπορεί οι περισσότεροι εξ ημών να πληρώνουμε πολύ υψηλές εισφορές, αλλά η κακή διαχείριση από τους κομματικούς εγκάθετους στα ταμεία και η χρεοκοπία του κράτους που νοούσε τα ταμεία ασφάλισης σαν πορτοφόλι του, μας έχουν αφήσει ακάλυπτους...
Αυτό που συμβαίνει πρακτικά με το ελληνικό μοντέλο κοινωνικής ασφάλισης, είναι πως όποιος διαχειρίζεται τον κρατικό προϋπολογισμό αποφασίζει και τι φορολογεί και πως το διανέμει.
Όποια απόφαση και αν έχουν πάρει οι κυβερνώντες σήμερα, με τις υποχρεώσεις του χθες θα μπορεί να ανατραπεί σε 5-10 χρόνια, όταν μια άλλη γενιά πολιτικών θα εκφράζει την επόμενη γενιά ψηφοφόρων που θα έρχεται στα πράγματα...
Με το μέγεθος του χρέους που τους κληροδοτεί η γενιά μας, είναι πολύ πιθανό να «εξορθολογήσουν» τις συντάξεις με βάση τι θα τους περισσεύει και όχι τι έχουμε καταβάλει εμείς σε ταμεία.
Όποιος το έχει αυτό στα σχέδιά του, φροντίζει πως θα στηρίξει μια εθνική σύνταξη λίγων κατοστάρικων (κάτω των πέντε σίγουρα...) στο μέλλον. Είναι και οι δημογραφικοί δείκτες που είναι αντίθετοι, βλέπετε...
Καλά, πως μπορεί κάποιος ακόμη και σήμερα, π.χ. με 25 χρόνια εργασίας και ανάλογες κρατήσεις, να θεωρεί δικαίωμα να βγαίνει σε σύνταξη στα 50; Δεν μιλώ κατ’ ανάγκη για στρατιωτικούς όπου και εκεί είναι υπερβολή, αλλά ένα ευρύ φάσμα συνταξιούχων της δεύτερης «εφηβικής» ηλικίας. Δηλαδή 25 χρόνια κρατήσεις και (ζωή να έχουν οι άνθρωποι) 35-40 χρόνια σύνταξη, σε πολλές περιπτώσεις τριπλάσια από τον τρέχοντα βασικό μισθό;...
Όποια απόφαση και αν έχουν πάρει οι κυβερνώντες σήμερα, με τις υποχρεώσεις του χθες θα μπορεί να ανατραπεί σε 5-10 χρόνια, όταν μια άλλη γενιά πολιτικών θα εκφράζει την επόμενη γενιά ψηφοφόρων που θα έρχεται στα πράγματα...
Με το μέγεθος του χρέους που τους κληροδοτεί η γενιά μας, είναι πολύ πιθανό να «εξορθολογήσουν» τις συντάξεις με βάση τι θα τους περισσεύει και όχι τι έχουμε καταβάλει εμείς σε ταμεία.
Όποιος το έχει αυτό στα σχέδιά του, φροντίζει πως θα στηρίξει μια εθνική σύνταξη λίγων κατοστάρικων (κάτω των πέντε σίγουρα...) στο μέλλον. Είναι και οι δημογραφικοί δείκτες που είναι αντίθετοι, βλέπετε...
Καλά, πως μπορεί κάποιος ακόμη και σήμερα, π.χ. με 25 χρόνια εργασίας και ανάλογες κρατήσεις, να θεωρεί δικαίωμα να βγαίνει σε σύνταξη στα 50; Δεν μιλώ κατ’ ανάγκη για στρατιωτικούς όπου και εκεί είναι υπερβολή, αλλά ένα ευρύ φάσμα συνταξιούχων της δεύτερης «εφηβικής» ηλικίας. Δηλαδή 25 χρόνια κρατήσεις και (ζωή να έχουν οι άνθρωποι) 35-40 χρόνια σύνταξη, σε πολλές περιπτώσεις τριπλάσια από τον τρέχοντα βασικό μισθό;...
Υπάρχουν κόμματα που υποστηρίζουν αυτό το καθεστώς.
Ποια λογική έχει αυτό το μοντέλο, πέραν αυτής, όπου κάποιοι είχαν το μαχαίρι και το πεπόνι και έκοβαν από τον κρατικό προϋπολογισμό κατά το δοκούν;
Οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές που έχουν υπογράψει αυτές τις συμβάσεις δεν θα πρέπει να δικαστούν για απιστία;
Οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές που έχουν υπογράψει αυτές τις συμβάσεις δεν θα πρέπει να δικαστούν για απιστία;
2) Παραμένουμε εν αναμονή και όχι εν ανατροπή...
Η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά παραμένει εντός του πλαισίου ασάφειας που ορίζει η κατάσταση στην οποία ο κύριος όγκος όσων επιθυμούσαν τους τελευταίους μήνες να αποχωρήσουν το έπραξαν και αυτοί που πρόκειται να έρθουν δεν έχουν ξεκινήσει να το κάνουν...
Η ελληνική αγορά προεξόφλησε το γεγονός της ελληνικής χρεοκοπίας ουσιαστικά από το Φθινόπωρο του 2009, από τις 2.900 μονάδες, μέχρι τον Ιούλιο του 2010 κοντά στις 1.400 μονάδες. Στη συνέχεια, τους τελευταίους δώδεκα μήνες κινήθηκε με άξονα τις 1.400 μονάδες και καθοδική υπερβολή τις παρυφές των 1.200 μονάδων το τελευταίο τρίμηνο.
Η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά παραμένει εντός του πλαισίου ασάφειας που ορίζει η κατάσταση στην οποία ο κύριος όγκος όσων επιθυμούσαν τους τελευταίους μήνες να αποχωρήσουν το έπραξαν και αυτοί που πρόκειται να έρθουν δεν έχουν ξεκινήσει να το κάνουν...
Η ελληνική αγορά προεξόφλησε το γεγονός της ελληνικής χρεοκοπίας ουσιαστικά από το Φθινόπωρο του 2009, από τις 2.900 μονάδες, μέχρι τον Ιούλιο του 2010 κοντά στις 1.400 μονάδες. Στη συνέχεια, τους τελευταίους δώδεκα μήνες κινήθηκε με άξονα τις 1.400 μονάδες και καθοδική υπερβολή τις παρυφές των 1.200 μονάδων το τελευταίο τρίμηνο.
Το ελληνικό χρηματιστήριο περιμένει μια οριστική βιώσιμη λύση από την ευρωζώνη τους προσεχείς μήνες, αλλά και δείγμα γραφής από την ελληνική κυβέρνηση ότι είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις.
Τα χρηματιστήρια δεν έχουν πολιτικές προτιμήσεις, ούτε ιδεολογικές αγκυλώσεις, αν λογίσουν κάποια στιγμή πως το ελληνικό πρόβλημα δρομολογεί τη λύση του, θα προσπαθήσει να προεξοφλήσει θετικές εξελίξεις μέχρι υπερβολής...
Το βασικό «αγκάθι» της ελληνικής αγοράς είναι ο τραπεζικός κλάδος. Είναι οι τραπεζικές μετοχές που «βαραίνουν» το Γενικό Δείκτη, καθώς αποτραπεζοποιημένη η αγορά μας παρουσιάζει εμφανή διαφοροποίηση...
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου